Harcerstwo w Gnieźnie działa od ponad 105 lat. Wkrótce po powstaniu polskiego skautingu we Lwowie w 1911 roku idea ta dotarła do Wielkopolski. W Gnieźnie 1 Drużyna Skautowa „LECH” powołana została do życia 10 marca 1913 roku. W ciągu kilku kolejnych lat powstawało kilka następnych drużyn męskich i drużyny żeńskie.

W 1918 i 1919 roku skautki i skauci wzięli czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim. Po opanowaniu Gniezna i zwycięstwie w bitwie pod Zdziechową gnieźnieńscy harcerze walczyli pod Inowrocławiem, Szubinem i Rynarzewem. Po zakończeniu powstania harcerze gnieźnieńscy walczyli o Lwów i w wojnie polsko-bolszewickiej.

W okresie międzywojennym w Gnieźnie działały prężnie dwa hufce: Hufiec Harcerzy i Hufiec Harcerek. Działania kadry instruktorskiej wspierane były przez Ruch Przyjaciół Harcerstwa.

Harcerze gnieźnieńscy dobrze współpracowali z miejscową jednostką wojskową – 69. Pułkiem Piechoty. Drużyny harcerskie były stałymi gośćmi na uroczystościach pułkowych. Natomiast wojsko wspierało pod względem logistycznym większość imprez organizowanych przez gnieźnieńskie hufce.

W 1937 roku bp Antoni Laubitz, w imieniu Kapituły Metropolitalnej, przekazał harcerstwu wielkopolskiemu jako ośrodek religijny kościół św. Jerzego „na Zamku”. Tablica umieszczona w kościele z tej okazji została zniszczona przez hitlerowców i przywrócona dopiero w 1993 roku.

Piękną kartę zapisało harcerstwo gnieźnieńskie w czasie II wojny światowej. We wrześniu 1939 roku najstarsi harcerze pełnili służbę w oddziałach obrony przeciwlotniczej, w punktach mobilizacyjnych, byli gońcami i łącznikami oraz członkami Straży Obywatelskiej. Harcerze i harcerki z Kłecka i Żydowa wzięli udział w obronie swoich miejscowości.